جلسه‌ با دبیرکل سازمان امور پناهندگی نروژی (NRC)

و اما پرسش دوم که گفته‌شده شما به‌عنوان یک سازمان مردم‌نهاد ایرانی مایل هستید چه پیغامی از طرف شما توسط چهره برجسته گرند بارگین در سطوح جهانی مطرح گردد؟
  « به‌طور حتم پاسخ ما یا حداقل بخشی از جامعه فعالان مدنی، صلح و کمک‌های بشردوستانه برای ارتقا کیفی زندگی مردمان به‌خصوص کودکان است؛ اما این صرفاً یک پیام یا شعار است. پیامی که بعضاً تبدیل به آرزو شده است. ازاین‌رو شاید بهتر باشد در ابتدا پیام خود را با طرح این پرسش که متوجه سازمان‌های بین‌المللی از جمله سازمان امور پناهندگی نروژی است، مطرح کنیم که آیا در مسیر درستی هستید؟ آیا برای سازمانی که در یک کشور درحال‌توسعه کار می‌کند، چه مقدار تمرکز بر کودکان وجود دارد؟ آیا قرار است صرفاً از شمارش اعداد فراتر رفته و بر اساس اعداد حمایت‌ها و کمک‌های خود و تغییر در زندگی کودکان را بسنجید؟
حداقل موسسه‌ها و نهادهای مدنی در ایران که اکنون دورهم جمع شده‌ایم، می‌دانیم چه پیامی را مطرح کنیم. همه ما در ذهنمان به دنبال بهترین پیام بابیان بهترین کلمات هستیم. گاهی دنبال بهترین پیام با بهترین بیان بودن، ما را از مسیر واقعی منحرف می‌کند و این می‌تواند یک تله باشد، پس بگذرید ساده سخن بگوییم:
  امروزه پدیده کودکان کار هر روز بیشتر از گذشته می‌شود از طرفی تأثیر ویروس کرونا بر زندگی کودکان به‌خصوص کودکان کار به یکی از دغدغه‌های اصلی حامیان کودکان تبدیل‌شده است، ازاین‌رو نیازمند عزم جدی در سطح جهان هستیم که با ارائه سازوکار و با حمایت از فعالان مدنی زمینه‌های حذف پدیده کودکان کار را فراهم آورد.
  وضعیت کودکان کار در تمامی دنیا مساعد نیست ولی برخی شرایط بدتری را تجربه می‌کنند، آن‌ها علاوه بر کودک کار بودن، با مسائل آموزشی و درمانی هم مواجه هستند. اگر نمی‌توان موضوع کودک کار را به‌آسانی حذف کرد، حداقل حمایت‌های لازم را با مشورت از نهادی‌های مدنی داخلی به‌منظور درمان و آموزش کودکان انجام دهند.
   ما اینک در حلقه معیوب کار کودکان (بردگی کودکان)، بی‌سوادی، فقر و درمان (که همه این‌ها در تعریف بی‌پناه بودن کودکان تعریف می‌شود) هستیم که برای پایان دادن آن باید سازمان‌های بین‌المللی و ذی نفغان گرند بارگین با جدیت درباره هرکدام از روش‌ها که به‌صورت مستقیم بر کودکان اثر می‌گذارد با دولت‌ها وارد گفت‌وگو شده و زمینه حمایت از فعالان مدنی را فراهم آورند.
درنهایت اینکه نمی‌توان صحبت از صلح کرد، زمانی که کودکی در این چرخه معیوب گرفتارشده. ما معتقدیم صلح زمانی محقق می‌شود یا حداقل می‌توان به تحقق رویای صلح امیدوار بود که کودکی بی‌پناه نباشد.»